dr. Rianne Reijs, jeugdarts en columniste dewijkin.nl
Zes mensen hebben hun koffie gepakt, twee zijn er afgemeld. De procescoördinator is er natuurlijk, notulen bij de hand. De verpleegkundige van het consultatiebureau heeft de jeugdarts uit haar team meegenomen, de vervanger van de maatschappelijk werker uit het wijkcentrum is er ook. Degene die het dichtst bij het gezin staat is de thuisbegeleider. En ikzelf, de jeugdarts van de oudste kinderen. Afwezig deze keer de kredietbank, en de sociaal psychiatrisch verpleegkundige van moeder. Vooral dat laatste is jammer, want we hadden daar nou juist wel vragen aan. Oh ja, en moeder is er ook niet. Zo’n grote groep mensen is toch net te veel van het goede, licht de thuisbegeleider nog maar eens toe. Lees verder
Het vermogen en de bereidheid van bewoners om leefbaarheidskwesties in de buurt aan te pakken, hangt enerzijds af van hun beleving van de buurt en anderzijds van de verzameling individuele competenties. Dat stellen Joke van der Zwaard en Maurice Specht, onderzoekers van de Kenniswerkplaats leefbare wijken Rotterdam op basis van een uitgebreide literatuurstudie naar de randvoorwaarden waarbinnen burgerparticipatie kan plaatsvinden. “De verbindende schakel is een sociaal-fysieke infrastructuur: plekken waar publieke vertrouwdheid kan ontstaan waardoor onderlinge vooroordelen doorbroken kunnen worden en mensen weten wat ze aan elkaar hebben; en verbanden waarbinnen mensen zich al doende de benodigde kennis, vaardigheden en houding eigen kunnen maken”, zo stellen zij in hun rapport “Betrokken bewoners, betrouwbare overheid”. 
